O sangue dos camiños
Ramón Caride
Edicións Xerais, Vigo, 2014, 218 páxinas.
Con pequenas modificacións con respecto a primeira edición de 2003, Xerais edita arestora O sangue dos camiños, na miña estima a mellor novela longa de Ramón Caride. Un reencontro co macrotexto de historias doentes e profundas que o autor vén escribindo desde sempre.
A novela achéganos unha trama novelesca rica e complexa, unha historia a moitas bandas cunha confluencia final de camiños tinguidos de sangue, e que se alicerza en varias ideas-eixo. Entre elas, o saibo fatalista que engulirá con tentáculos abafantes os protagonistas das historias que na narración corren paralelas. Desde a primeira páxina, todo na novela é un encadeamento de circunstancias azarosas, de fatalidades. Produtos do pasado ou testemuñas do destino, como Natalie, o personaxe que empeza a viaxar á deriva para facer algo que engane a súa soidade suicida. E xunto a isto, unha idea moi recorrente na narrativa do autor: a continxencia e precariedade dos paraísos. Ningún deles e eterno, todos son inestables e incertos.
Ramón Caride
A arquitectura formal da novela é un verdadeiro reto para o lector. O autor escribe esta peza na lingua de sempre: un realismo iluminado con relampos de fantasía e de presenza do estraño. A gran novidade reside na estrutura interior da novela, congruente coas técnicas narrativas máis actuais: dislocacións temporais, distintas fías diexéticas, suturadas, porén, no mesmo discurso ficcional. Un verdadeiro cóctel de voces. Varios niveis semánticos, unha certa propensión á fragmentariedade e ao experimentalismo que permiten a participación activa do lector que pode inventar a súa propia lectura. Estrutura aparentemente caótica, mais que non impide unha boa congruidade na vertebración interna do relato. Recuperación pois dunha valiosa novela.
(Texto publicado o día 22 de maio de 2014, no suplemento Faro da Cultura, páxina VI, do xornal Faro de Vigo)